در یک محدوده ی نسبتاْ کوچک مانند منطقه ی گلنگو نِ کوچک واقع در شمال روستای گلنگون از توابع شهرستان تنگستان استان بوشهر، بیش از ۶۶ درصد از اراضی کشاورزی و تلمبه های آب چاه های کشاورزی از چرخه ی تولید خارج شده اند و به تعطیلی کشیده شده اند.این اراضی تا یاد داریم به طور مرتب و به صورت سنتی کشت می شده اند و خانواده های زیادی از آن ها ارتزاق می کرده اند.تعداد زیادی در آن جا مشغول به کار بوده اند.اما امروزه ، با این حساب،کلی آدم کشاورز از کار بی کار یا مجبور به مهاجرت شده اند.دلیل را از کشاورزان منطقه پرسیدم، گفتند: درآمد کار کشاورزی از هزینه اش کم تر شده است و به قول معرف" خرجمان از دخلمان بیش گشته". علتش را هم گران شدن سوخت،کم آبی، گران شدن قطعات یدکی تلمبه ها و افزایش هزینه ی نهاده های کشاورزی مانند: کود، سم و ... ذکر می کردند و از طرفی قیمت فروش محصولات کشاورزی هم تغییر چندانی نکرده است.

منطقه ای که در یک گوده ی بزرگ واقع شده و در این ایام سال( فصل بهار)، وقتی از بالای گوده نگاه می کردی سراسر زیبایی و سرسبزی بود، امروزه تقریباً به بیابانی خشک تبدیل شده که آه حسرت از نهاد آدم بلند می کند.اگر همین طور پیش برود، آن درصد از کشاورزان باقی مانده نیز عطای این منطقه را به لقایش خواهند بخشید.

وظیفه ی من نوشتن این مطالب و نشان دادن این زخم هاست،شاید باد به گوش آن ها که مصدر این امور هستند، برساند. و اگر اندک عرقی نسبت به کشاورزی این منطقه دارند در صدد حل مشکلات مردم برآیند. 

نویسنده علی امیرنژاد

منبع:hezardastan2008.blogfa.com