اکثر خانه های گلنگون که با ملات خشت و کاه بود و امروزه با سنگ و بلوک کار شده در مجاورت هم قرار گرفته و روستا چشم انداز متمرکزی دارد،در قسمت هایی از روستا که سکونت متمرکز وجود دارد مزارع خانوادگی از خانه ها جدا می باشد، البته بعضی از خانواده ها در داخل روستا در کنار خانه هایشان نخلستان های کوچکی دارند ولی به طور کلی مزارع و باغ ها خارج از روستا می باشد که دلیل این امر به ادوار گذشته روستا بر می گردد زیرا به خاطر کمبود آب آشامیدنی مردم روستا با همکاری هم زمین هایی که مربوط به یکی از افراد روستا بود چاه هایی حفر می کردند و از آنها عموم مردم استفاده می کردند که معروف ترین این چاه ها( چاه شیرین) لقب گرفته بود.در زبان محلی گلنگون از این چاه ها به نوبه ای یا نوبتی نام برده می شد(بخاطر نوبتی کردن کوزه ها و مشک های آب) بنابراین اکثر خانه های اطراف این چاه ها ساخته می شد تا برای آوردن آب که کمبود آن تا چند سال اخیر از مشقت ها و رنج های مردم روستا بود راه زیادی را طی نکنند.امروزه همه این چاه ها بدلیل بلا استفاده بودن تخریب شده اند.