قدیما تو روستای گلنگون که از امکاناتی مانند ضبط صوت و تلویزیون برخوردار نبودند اهالی گرد هم جمع می شدند و همدیگر را با صدای دلنشینشان بهرمند می کردند،غالب این نواها بیت خوانی و چاووشی یا (چوشی) است که در خصوص آنها نکاتی را یاد آور می شویم .

*بیت خوانی:

«بیت خوانی» هم در عروسی و هم در عزا اجرا می شود، بیت عزا را برای جوانان می خوانند،اعم از اسطوره های مذهبی مانند حضرت قاسم (ع) و علی اکبر(ع) و یا جوانان تازه در گذشته، بیت خوانی به صورت مبادله ی ملودی میان دو یا چند نفر انجام می شود (( ایمان امینی پور و علی امینی پور که در دهه محرم بخصوص روز عاشورا هر دو در وصف حضرت قاسم (ع) و حضرت علی اکبر(ع) به بیت خوانی می پردازند که حس و حال عجیبی در میان مردم ایجاد می کنند، این دو عزیز صدای دلنشینشان را از پدر مرحومشان عباس امینی پور ارث برده اند، مرحوم عباس هم مداح اهل بیت آن زمان بود و  صوت دلنشینش هیچوقت از یادها نخواهد رفت)) در بیت خوانی نفر اول معمولا یک بیت را می خواند و بیت دیگر توسط فرد دیگری خوانده می شود. بیت عزا و عروسی دارای موسیقی شبیه به هم اند، اما از نظر شعر با هم تفاوت دارند...در گذشته با پایان هر بیت زنان ((کل)) می زدند، اشعار بیت ها اغلب عامیانه اند و انتقال آنها به صورت سینه به سینه بوده است، قطعه زیر در وصف حضرت قاسم سروده شده و در گلنگون در شب شهادت آن بزرگوار بسیار خوانده می شود:                      امشب شب عیش جوانان است،امشب حنابندان طفلان است ،قاسم شود داماد ،گوئید مبارک باد 

*چاووشی((چووشی))                                                                                                             «چاووشی» را هنگام بدرقه یا در زمان استقبال از زایران می خوانند.چاووشی هم چنین در شب سوم محرم ، شب عاشورا یا اربعین در میان نوحه واحد ،در عروسی،کارهای ساختمانی، شب نشینی های اهالی و .....نیز خوانده می شود.به طور کلی زمانی که نیاز به تقویت روحیه جمع باشد آواز چاووشی خوانده می شود، چاووشی گاه به صورت مبادله ی آواز میان دو یا چند نفر خوانده می شود.... در منطقه ما بخصوص گلنگون اشعار چاووشی از میان اشعار شاعران معروف منطقه بخصوص فایز دشتی گرفته می شود و در مواردی هم از چاووشی نامه های مختلف مانند چاووشی نامه ی ناصر الدین شاه و مانند آن بر می گزینند.